To może pouczycie się przy otwartych drzwiach? To może pouczycie się w salonie, a ja posiedzę na kanapie, ale na pewno nie będę Wam przeszkadzała. Mam pracę do dokończenia, to sobie poklikam, a Wy tu się uczcie. Za godzinę obiad, to idealnie jak skończycie, to się ziemniaki ugotują.
Każdemu korepetytorowi na pewno zdarzyła się sytuacja, kiedy w szczególności przy pierwszym spotkaniu rodzic chce być pewny, że wybrał odpowiedniego pracownika. Jednakże nikt nie lubi, jak mu się patrzy na ręce podczas pracy. Jednak w tym zawodzie chodzi o coś innego: o relację z uczniem. Ile razy opiekun stwierdza, że sam by uczył swe dziecko, bo zna tematy, ale po 15 minutach jest już tak zdenerwowany, że nie umie kontynuować lekcji. Uczeń poznaje korepetytora, a korepetytor ucznia. Czy gdy poznajemy kogoś, to lubimy jak słucha tego osoba trzecia? Nie wiem jak Wy, ale ja nie. I to samo jest w przypadku korepetycji. Niejednokrotnie relacja ta będzie trwać dobre pół roku, a nawet kilka lat jeśli uczeń dopiero zaczyna liceum lub szkołę podstawową. Dzieci zadają dużo pytań, od tych najprostszych: co robi Pan na co dzień? Co Pan lubi robić itp? Do tych bardziej skomplikowanych jak na przykład: czy to prawda, że w kosmos poleciał pies, ale czy było słychać jak szczekał, bo na pewno była głodna, bo przecież na księżycu nic nie rośnie? (historia prawdziwa!). Czytając ten wstęp możesz mieć wątpliwości, na co idzie czas. Ale proszę mi wierzyć, że jeśli dziecko polubi korepetytora to jeszcze bardziej będzie chciało się uczyć. Bo głupio by było przecież dostać pałkę ze sprawdzianu jeśli kolega-korepetytor się o tym dowie. Dlatego próby wchodzenia do dziecięcego azylu świata nauki to nie jest dobry pomysł. Jeśli nie mam racji, to poczekaj do pierwszego sprawdzianu. A tam zobaczysz, że taka relacja naprawdę daje efekty. Nikt nie chce mieć sztywnego nauczyciela, który mówi: zrób to, zrób tamto, źle, dobrze, następne zadanie, koniec, dowiedzenia. 
Chciałbym opisać jeszcze jednej przypadek z moich początków, który utwierdza mnie w tym, że moje zasady, które opracowałem na przestrzeni lat, się sprawdzają, a są wynikiem wyłącznie spotkań z uczniami i ich opiekunami i rezultatami, jakie otrzymywałem w poszczególnych przypadkach. Bardzo ciekawe doświadczenie, gdyż byłem korepetytorem dziewczynki, która miała bardzo duże problemy z matematyki. Jednakże pierwsza lekcja wyglądała w ten sposób (kolejne też jak się później okazało), że mama grała na komputerze w pasjansa, a metr dalej, a może bliżej ja uczyłem się z jej córką matematyki. Wchodząc do czyjegoś domu, nie wiesz, jakie panują relacje, czy więcej jest tych emocji dobrych, czy złych. Jednakże miałem wrażenie, że córka niechętnie mówi cokolwiek, a jak wyrażała coś więcej to tylko w sytuacjach, gdy mama opuszczała salon (idąc do toalety czy to do kuchni, w skrajnych przypadkach wyprowadzała dużego owczarka niemieckiego). Może był to wynik skojarzeń, że zła ocena to szlaban lub kara albo kolejna kłótnia. Tego się nigdy nie dowiem. Najważniejsze, że zaliczyła sprawdzian. Jednak atmosfera pracy mogła być lepsza, nawet nie dla mnie, ale dla niej samej.
Podsumowując, jako że człowiek jest stworzony do relacji z drugim człowiekiem, pamiętajmy o tym, że lepiej jest pomagać je budować, niż w nich przeszkadzać. A dzieci i tak powiedzą Ci prawdę, czy są zadowolone z lekcji, czy nie. Jeśli nie same od razu, to przy rodzinnym obiedzie kiedy przez przypadek pociągniesz je za język. Dlatego ten świat jest taki piękny, piękny oczami dziecka, na którym Ci zależy.
