Hanna S.

Moim pierwszym nauczycielem angielskiego była moja Babcia. Egzamin FCE zdałam jeszcze w liceum na ocenę celującą, parę lat później – egzamin CAE, oba poprzedzone kursami w Jagiellońskim Centrum Językowym. Ucząc początkowo rówieśników podczas nauki w liceum zaobserwowałam, jak myśli młody człowiek - mój uczeń-rozmówca i co jest dla nastolatków najbardziej inspirujące spojrzawszy na to z zewnątrz, jaki rodzaj komunikatu najlepiej przemawia. Praktyka wykazuje, że jeśli uczący się nie przejawia chęci do nauki, to zawsze istnieje sposób, by zainteresować wiedzą i pomóc przyswoić materiał. Najczęściej przyczyną są obawy i nadmierna presja, a ponadto potencjalnie utrwalone już błędy. To jest punkt wyjścia do budowania na tym, co już znane i rugowania błędów niejako ,,przy okazji". Ucząc staram się złagodzić presję wymogów na rzecz wzbudzenia zainteresowania przedmiotem. Przekonuję, że części nauki które uważa się za mniej interesujące tym bardziej mogą inspirować i otwierać nowe horyzonty. Stosuję metody nieautorytarne, metodę Callana w połączeniu z oficjalnym programem TEFL/TESOL - międzynarodowo uznanej metodologii nauczania języka angielskiego jako języka obcego. Ponadto posiadam dyplom TEOL, który przygotowuje do nauczania zdalnego. Od lat liceum i studiów uniwersyteckich opieram się ściśle na indywidualnym zapotrzebowaniu ucznia.
Miałam okazję uczyć grupy dzieci a także grupy dorosłych w korporacji i zakładzie badawczym, ponadto ucząc indywidualnie osoby z prawie wszystkich grup wiekowych. Zaczęłam dzielić się wiedzą jeszcze w czasach materiałów analogowych, a wkroczyłam w erę dydaktyki cyfrowej po latach, już jako magister filologii i magister sztuki, ze szczegółową znajomością systemów komputerowych i cyfrowych narzędzi. Oprócz języka angielskiego jestem zaznajomiona z kilkoma innymi językami europejskimi i innymi, w tym łaciną i niemieckim. To pozwala też czasem dowiązać elementy wiedzy do innych, na przykład równocześnie nauczanych oficjalnie programów językowych.
Nauczanie, podobnie jak sztuka, jest szczególną formą dialogu, gdzie dzięki odpowiednim narzędziom otwiera się przestrzeń dialogu. W przypadku młodzieży i dorosłych uczenie jest dialogiem intelektualnym, który jednocześnie odwołuje się na bieżąco do wrażliwości i intuicji – jeśli to czyni, pozostawia pozytywne wrażenie i ma konstruktywne konsekwencje. W przypadku dzieci – budowaniem zaufania w bardziej autorytarnym modelu, ale też modelu bardziej tolerancyjnym i bliższym zabawie. Często oprócz wykładania gotowych wzorów zadaję pomocnicze pytania i towarzyszę w odkrywaniu prawidłowości w języku. Jest to kwestia jakości przyswajania kompetencji językowych w atmosferze odkrywania albo nawet już syntetyzowania, zależnie od poziomu wiedzy danej osoby.
Wypraktykowałam przekonanie, że skuteczna kapsułka rzeczowej wiedzy musi zawierać również cierpliwość, doświadczenie i empatię.