Jak solidnie przygotować się do matury z języka polskiego?

<span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Matura z polskiego jest obowiązkowym egzaminem zwłaszcza dla tych, którzy chcieliby studiować. Nie wszyscy, co prawda, zamierzają podjąć studia humanistyczne, ale wszyscy muszą zdać polski. Potencjalnych maturzystów można według mnie podzielić na trzy grupy. Do pierwszej z nich zaliczają się ci, którzy chcą po prostu zdać egzamin na poziomie podstawowym. Chodzi im o to, aby uzyskać minimalną, wymaganą do zaliczenia ilość punktów i „zapomnieć” o polskim. Druga grupa to ci, którzy mają większe ambicje i chcieliby zdać polski jak najlepiej, ale nie wiążą z tym przedmiotem poważniejszych planów. Trzecią grupę tworzą te osoby, które zamierzają zdać maturę rozszerzoną z polskiego, a tym samym zależy im na jak najlepszym wyniku. Każda z tych grup jest też zróżnicowana. Z każdym uczniem trzeba zatem pracować w inny sposób. Mam w tym doświadczenie od wielu lat. Dobre przygotowanie ucznia jest jak szycie ubrania na miarę. Każdy oczekuje czegoś innego, ale w każdym przypadku ma być wspaniale. Klient, więcej lub mniej wymagający, zawsze zasługuje na indywidualne podejście i zawsze powinien być zadowolony. Zacznijmy więc po kolei.  <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/3q/SF/3qSFHH9BmfbCV7iFHjbZPdhtZ6Zq80cavfJuWZlI.jpg" alt="" width="640" height="426"> <span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Jak satysfakcjonująco przygotować „minimalistów”? Tym pierwszym radziłbym przede wszystkim, aby nie zwlekali z rozpoczęciem przygotowania na ostatnią chwilę tzn. na ostatnie kilka miesięcy. Zacząć warto przynajmniej na początku klasy maturalnej (we wrześniu). Niejednokrotnie okazuje się bowiem (wiem to z doświadczenia), że wielu przyszłych maturzystów jest na bakier ze znajomością lektur. Niekiedy zatem trzeba je przypomnieć i mocno zachęcić do przeczytania ważnych tekstów (znajomość wyłącznie streszczeń może okazać się niewystarczająca). Oczywiście w przypadku tych uczniów pojawiają się też problemy z pisaniem (ortografia, styl), nad czym też trzeba popracować. To wymaga więcej czasu.<span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Przejdźmy do drugiej grupy uczniów. Ci mają większe oczekiwania. Zazwyczaj znają lektury, ale trzeba z nimi popracować nad ich interpretacją (na co często brakuje czasu w szkole). Trzeba też więcej poćwiczyć pisanie i uzupełnić luki w wiedzy historycznoliterackiej i teoretycznoliterackiej. Uczniom tym wydaje się często, że wszystko wiedzą, ale na indywidualnych zajęciach z kompetentnym nauczycielem odkrywają, że o wielu sprawach nie słyszeli (np. co to znaczy „Polska Winkelriedem narodów” albo ich wiedza jest nieuporządkowana). Niestety często w szkole nauczyciel nie zdoła wszystkiego powtórzyć.<span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Wreszcie grupa najbardziej ambitna – to ci, którzy chcą zdawać maturę rozszerzoną. Oni są (na ogół) dobrze przygotowani, ale muszą też uczyć się więcej niż inni. Napisanie matury rozszerzonej wymaga większej wiedzy literackiej i humanistycznej jak również umiejętności pisania prac porównawczych. Z nimi o wiele więcej się pracuje i polecam, aby zaczęli przygotowania już w trzeciej klasie liceum. Dobry nauczyciel podsunie dodatkowe lektury i wielokrotnie poćwiczy pisanie wypracowań. Tutaj praca może być długa, bo uczniom tym niejednokrotnie chodzi o solidną wiedzę, którą może przeniosą też na studia.  <span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Generalnie rzecz biorąc, polecam przyszłym maturzystom (bez względu na to, do jakiej grupy się zaliczają), aby odpowiednio wcześniej zaczęli przygotowania oraz dobrze zastanowili się, jakiego wybrać nauczyciela. Oczywiście powinni też czytać, bo dobre pisanie jest efektem lektury. Jako przewodnika po labiryncie solidnego  przygotowania do egzaminu maturalnego polecam oczywiście siebie – autora licznych książek i artykułów naukowych. Absolutnie gwarantuję sukces tym, którzy pracują i rzeczywiście chcą go odnieść!

Ryszard Z.

  Jak pisać dobre wypracowania?

<span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: bold; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">  Jak pisać dobre wypracowania? <span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Częstym problemem wielu uczniów jest nieumiejętność pisania – wypracowań i większych tekstów. Zresztą nie jest to kłopot, który dotyczy tylko młodzieży. Również niektórzy dorośli chcieliby poprawić swoje umiejętności pisarskie, ale nie wiedzą jak do tego się zabrać. Z pewnością powodów takiego stanu rzeczy jest wiele. W szkole często nie pisze się wypracowań, ponieważ nauczyciele nie mają czasu ich sprawdzać. Nie jest też łatwo nauczyć tej sztuki w dużym klasowym gronie bardzo zróżnicowanych uczniów. Co w takiej sytuacji można poradzić? Pierwsza podpowiedź jest prosta: kto chce nauczyć się pisać, musi pisać. Nie można dobrze tańczyć, bez chodzenia na zajęcia taneczne i zabawy. Nie można sprawnie jeździć samochodem, jeśli nie będzie się zasiadać za kierownicą. Praktyka czyni mistrza. Dlatego również umiejętności w dziedzinie pisania trzeba ćwiczyć i to najlepiej pod okiem dobrego stylisty (niestety nie zawsze jest nim nauczyciel szkolny). Inna rada związana z pisaniem jest taka, że trzeba czytać, w myśl zasady że z pustego nawet Salomon nie naleje. Aby cokolwiek napisać, trzeba najpierw coś wiedzieć. W przypadku uczniów chodzi o to, aby przynajmniej znali lektury i mieli powtórzony materiał szkolny. Oczywiście im większe oczytanie, tym lepiej, zwłaszcza jeśli planujemy pisać poważniejsze teksty. Pisarz jest najpierw namiętnym czytelnikiem – warto o tym pamiętać.  <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/MB/ua/MBuaEtvHyeWlpN6Tf6TVEBAe0LnnTPcEA4YD3YDe.jpg" alt="" width="640" height="398"> <span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Co jednak zrobić, gdy musimy napisać wypracowanie na ocenę i mamy ambicje, aby nie była to ocena niedostateczna? Najpierw trzeba na kartce zebrać luźne myśli związane z tematem, niejako zwieść materiał na budowę. Nie od razu wszystko musi być uporządkowane, ale musi COŚ być . Drugi niezbędny etap (o którym wielu zapomina) to ułożenie planu wypowiedzi, czyli uporządkowanie materiału w takiej kolejności w jaki chcemy go zaprezentować w tekście. Powstaje jeszcze pytanie jak zacząć i jak skończyć wypracowanie. Generalnie można powiedzieć, że powinno ono być jak śledź, który ma niewielką głowę, duży tułów i większy od głowy ogon. A zatem niewielki wstęp (2—4 zdania) długie rozwinięcie i większe od wstępu zakończenie, które zbiera poczynione obserwacje. Wstęp powinien wyraźnie wprowadzać w temat (wypracowanie musi być mocno powiązane z zadanym tematem),a kto przeczyta zakończenie, powinien poznać  wszystkie wnioski wynikające z wypowiedzi. <span style="font-size: 14px; font-family: Verdana; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Powyżej podałem tylko najogólniejsze wskazania. Jest ich znacznie więcej i zawsze pojawiają inne, zależnie od tego kto i o czym pisze. Ważne są choćby logika wywodu, styl, ortografia, interpunkcja etc. O tym wszystkim mówię z uczniem na swoich zajęciach. Wspomniałem, że należy uczyć się pod okiem mistrza. Śmiem twierdzić, że nim jestem. Napisałem kilka książek autorskich, kilka innych zredagowałem i jestem autorem ok. 150 artykułów. A to tylko niektóre z moich dokonań pisarskich. Jeśli znajdziesz kogoś z większym dorobkiem, zwróć się do nie niego o fachową pomoc. Jeśli nie uda Ci się znaleźć takiej osoby, pomyśl o pracy ze mną. Przyszłym mistrzom pióra pomagam od wielu lat  z bardzo dobrymi rezultatami.

Praca z uczniem trudnym

Praca z uczniem trudnym Kto to jest uczeń trudny? Odpowiedź na to pytanie jest oczywiście trudna, bo trudno wyliczyć typy uczniów, którzy sprawiają trudności nauczycielom. Ucząc od ponad trzydziestu lat, skłaniam się ku tezie, że uczniów trudnych jest coraz więcej i trudno nadążyć za poszukiwaniem metod pracy z nimi. Problem komplikuje się wtedy, gdy rodzice płacą za prywatne lekcje i na korepetytora składają całą odpowiedzialność za wyniki szkolne ich dziecka (które niekiedy ma blisko 18 lat). <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/Jr/9E/Jr9EVEQGqBWEuUQsnxzmmo21QW3VEaunddamyoEA.jpg" alt="" width="640" height="426"> Co ma zrobić nauczyciel? Przede wszystkim musi poznać swojego ucznia i dowiedzieć się skąd ma on na przykład niechęć do pisania rozprawek, uczenia się słówek bądź odrabiania ćwiczeń gramatycznych (zostańmy na razie przy nauce polskiego i języków obcych). Powody bywają różne. Czasem (niestety coraz częściej) spotyka się uczniów z różnymi orzeczonymi dysfunkcjami. Ktoś, kto ma choćby dysortografię, pewnie nigdy nie będzie poprawienie pisał, ale może opanować pisownię na takim poziomie, który umożliwi rozumienie jego wypowiedzi. Wymaga to więcej treningu niż w przypadku uczniów, u których nie stwierdzono takiego zaburzenia. Z lektury różnych manuskryptów dowiedziałem się m.in., że nawet wielcy pisarze robili błędy ortograficzne (choć bez przesady). A co z tymi, którym po prostu nie chce się uczyć. Dużo zależy od wieku ucznia. Z młodszymi jest znacznie łatwiej. Warto choćby poruszać na lekcji tematy, które ich interesują, ale nie są ściśle związane z przedmiotem. Na przykład na polskim mówimy dodatkowo o historii albo o sporcie. Oczywiście nie może to zdominować zajęć, ale „napędza” ucznia, który wreszcie ma z kim porozmawiać o tym, co go żywo interesuje. Przy okazji stosujemy pewien warunek – będzie częściowo rozmowa o historii, jak zrobisz w domu pięć ćwiczeń z polskiego. Przetestowałem – działa. Poszerzamy w ten sposób wiedzę kulturową ucznia. Inna sprawa, że taka metoda wymaga oczytanych nauczycieli, albo takich, którzy chcą się dokształcać. Największy problem jest z leniwymi uczniami, którzy zbliżają się do pełnoletniości (bo chyba nie dorosłości). Tym trzeba stawiać zdecydowane wymagania – zwłaszcza gdy w perspektywie mają na przykład maturę. Tu czasem trzeba postawić ultimatum: wypełniasz dwa arkusze maturalne na miesiąc albo … Też na ogół działa. Wtedy jest szansa, że rodzice dopilnują swoją pociechę, bo wiedzą, że rozstanie się z korepetytorem, nie zaowocuje niczym pozytywnym. W ogóle systematyczny kontakt z rodzicami to ważny czynnik w pracy z uczniem trudnym. Powinni oni wiedzieć, czego wymagamy od ich dziecka i jakie czyni postępy. Najgorsze jest ich niemiłe zaskoczenie z wyników po okresie „spokojnej”, bezstresowej nauki.A co zrobić z uczniem mniej zdolnym? Trzeba z nim częściej powtarzać materiał i wyszukiwać dodatkowe ćwiczenia pisemne. Pisanie dyscyplinuje i pozwala więcej zapamiętać. Czasem warto skoncentrować się, przynajmniej na początku, na tym co uczniowi przychodzi łatwiej. Na przykład postawić na gramatykę angielską niż konwersować w tym języku. Jedno i drugie jest ważne, ale lepiej ugruntować, to co łatwiej wchodzi do głowy. Jeśli czasu na powtórzenie jest mało, trzeba skoncentrować na tym, co bezwzględnie konieczne. Miałem kiedyś ucznia, który nie zdał podstawowej matury z polskiego i poprosił mnie o pomoc… tydzień przed maturą poprawkową. Skoncentrowaliśmy się tylko na pisaniu rozprawki. Po paru tygodniach powiadomił mnie, że zdał maturę. Oczywiście moje uwagi są tylko szkicowe. Jest jeszcze szereg innych tajników trudnej pracy z trudnymi uczniami, które wykorzystuję od lat w swojej praktyce dydaktycznej. Nie da się wszystkiego dowiedzieć z książek i paradoksalnie dużo uczą nauczyciela sami uczniowie. Dla pedagoga powinno być ważne zarówno to, czego nauczy, jak i to jaką zdobędzie opinię u uczniów oraz ich rodziców. Początki pracy z uczniem trudnym są zawsze trudne, ale efekty – gdy uda się nawiązać nić współpracy – bywają niekiedy rewelacyjne.

Czy trudno jest nauczyć się języka rosyjskiego?

Przed rokiem 1989 język rosyjski był obowiązkowy w polskich szkołach i uczono go już od piątej klasy. Uczeń zdający maturę miał więc za sobą ośmioletni kurs rosyjskiego, a jeśli wykazywał nieco pracowitości, to mógł osiągnąć poziom B2. Było jednak wiadomo, że Polacy z wiadomych względów niechętnie uczyli tego języka. Paradoks polegał choćby na tym, że nawet ci, którzy wykazywali się bardzo dobrą znajomością rosyjskiego, rzadko mogli go używać, bo kontakty z osobami zza wschodniej granicy nie były częste, a Polacy raczej nie jeździli na wakacje na przykład na Krym. Nawet w tzw. demoludach, a więc w krajach gdzie rządy sprawowali komuniści, rosyjski był często nieprzydatny (wiem to z autopsji). Jego nauka wydawała się więc startą czasu.Sytuacja zmieniła się radykalnie w latach dziewięćdziesiątych. Rosyjski przestał być przedmiotem obowiązkowym (przynajmniej tam, gdzie byli nauczyciele angielskiego) i nagle, rok po roku, coraz mniej osób zaczęło go poznawać. Doszliśmy do sytuacji, kiedy absolwenci polskich szkół prawie w ogóle nie znają rosyjskiego, a nawet nie przejawiają chęci, aby się go uczyć, bo „odstrasza” dziwnymi literami. Czy jest to słuszne podejście? Podzielę paroma uwagami, jako który człowiek rosyjskiego zaczął uczyć się już dawno i potrafi porozmawiać z osobami rosyjskojęzycznymi oraz przeczytać teksty w tym języku. Skoncentruję się na swoich doświadczeniach dydaktycznych. <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/O4/1J/O41JlA1ZQULQpLTcM8xfJq4ZEUzhDyZ1bmlcAnOH.jpg" alt="" width="640" height="426"> W języku rosyjskim mamy do czynienia z cyrylicą, a więc z alfabetem, który różni się od łacińskiego. Jest to pierwszy problem, który musi pokonać osoba przyzwyczajona do języków zachodnich (angielskiego, niemieckiego, hiszpańskiego etc.). W dodatku często inaczej wyglądają litery w wersji pisanej, a inaczej w drukowanej. Nie należy jednak tego się obawiać. Mając dobry podręcznik i dobrego nauczyciela, szybko można pokonać tę przeszkodę. Po kilkunastu lekcjach może ona już nie istnieć. Większa trudność to czytanie po rosyjsku (zwłaszcza ruchomy rosyjski akcent), które często wymaga pomocy nauczyciela.Obcując z tekstami rosyjskimi (od łatwiejszych do trudniejszych), nabywamy jednak stopniowo wprawy i w tej dziedzinie. Owszem w pewnym momencie możemy nawet uznać, że rosyjski jest tak podobny do polskiego, iż wszystko powinno w nim brzmieć niemal tak jak w polskim. I tu właśnie pojawia się problem. Zaczynamy spolszczać rosyjski, a wtedy stajemy się niezrozumiali dla osób rosyjskojęzycznych.Co zatem proponowałbym osobom chcącym nauczyć się rosyjskiego? Z pewnością znalezienie dobrego podręcznika. Najlepsze książki do nauki tego języka wydano w Polsce – według mnie – w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Warto sięgnąć do tych materiałów, bo są one znacznie lepsze od strony dydaktycznej od wielu dzisiaj funkcjonujących w szkołach i na kursach książek, które jednak z pewnością są bardziej kolorowe i aktualne. Druga sprawa to nauka gramatyki rosyjskiej. Różni się ona od polskiej, choć jest też sporo podobieństw. Błędem jest jednak uważać, że można poznać rosyjski, nie ucząc się deklinacji, koniugacji, ortografii (słynne znaki twarde i miękkie) czy idiomów.Trzecia kwestia to słownictwo. I jego trzeba się uczyć, chociaż akurat z nim może być najmniej problemów. A kiedy już poznamy podstawy pisowni, gramatyki i zdobędziemy pewien zasób słów, to wtedy możemy coraz śmielej rozmawiać. Proponowałbym jednak nauczyciela, który stopniuje trudności, bo wypływanie od razu na szerokie wody dyskusji może szybko skończyć się nierozumieniem języka, a co gorsza zniechęceniem do nauki.Każdy język, jeśli go znamy, może być nam pomocny w różnych sytuacjach i przynieść określone profity. Podzielę się jednym wspomnieniem. Przed paroma laty pojechałem na konferencję naukową do Gruzji. Jest to piękny i ciekawy kraj. Udział w sympozjum był dla mnie możliwy dlatego, że znałem rosyjski. Ale władanie tym językiem przydało mi się nie tylko podczas obrad naukowych. Wieczorem udałem się na spacer po Tiblisi i nagle…zgubiłem drogę do hotelu. Ponieważ jednak mogłem rozmawiać po rosyjsku, porozumiałem się z przechodniami i wszystko dobrze się skończyło. Jeśli chcesz wiedzieć więcej o języku rosyjskim i w miarę szybko go opanować, zgłoś się do mnie. Niezbędny (a może najważniejszy) warunek w nauce to dobry nauczyciel. Zapraszam!

Jak ósmoklasista powinien przygotować się do egzaminu z języka polskiego?

Jak ósmoklasista powinien przygotować się do egzaminu z języka polskiego?Egzamin z języka polskiego, który na zakończenie szkoły podstawowej zdaje każdy ósmoklasista, to pierwszy tak poważny egzamin z tego przedmiotu. Jego wynik ma wpływ choćby na możliwości dalszej edukacji w dobrym liceum. Zarazem przygotowanie do tego egzaminu daje konieczne podstawy do sprawnego posługiwania się językiem polskim na dalszych etapach kształcenia. Słusznie zakłada się, że absolwent szkoły podstawowej powinien mieć dobrze opanowaną gramatykę i ortografię. Powinien umieć pisać krótkie teksty (rozprawki, sprawozdania, listy, podania etc.),a także analizować i interpretować krótkie teksty literackie. Wbrew pozorom nie są to małe wymagania. Dla wielu uczniów końcowy egzamin z polskiego stanowi spore wyzwanie, tym bardziej że poziom nauczania w szkołach jest bardzo zróżnicowany, a nauczycielom nie zawsze starcza czasu dla uczniów, którzy mają problemy z polskim. Tym, którzy tego przedmiotu nie lubią, warto przypomnieć, że są Polakami i nawet jeśli w przyszłości ich praca nie będzie związana z szeroko pojętą humanistyką, to przecież raz po raz będą musieli coś napisać (oby bez kompromitujących błędów!), a ich sposób mówienia, będzie zdecydowanie rzutował na opinie o nich. <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/rR/Q7/rRQ7OkzSjQvRPgMFBAdKlTw6gZ3vF1lSaiUdsxCJ.jpg" alt="" width="640" height="426"> Na co więc przede wszystkim należy zwrócić uwagę, przygotowując się do tego egzaminu?Przede wszystkim trzeba przeczytać obowiązkowe lektury! Nie wolno iść „na skróty”, zapoznając się tylko ze streszczeniami. Podczas czytania lektur warto robić notatki, aby zapamiętać główne postaci i wydarzenia. Koniecznie też należy zachować zeszyty szkolne z przynajmniej z ostatnich dwóch lat nauki. Wtedy łatwiej jest powtarzać przed egzaminem. Brak znajomości tekstów może szybko się ujawnić z niekorzyścią dla zadającego, podobnie jak ich znajomość pomaga bardzo podczas pisania sprawdzianu. Do egzaminu należy powtórzyć też dobrze całą gramatykę. Zapowiedzią złego wyniku jest to, jeśli uczeń nie umie na przykład odróżnić dopełnienia od przydawki, nie wie nic o imiesłowach, albo nie zna dobrze części mowy. Takie braki najlepiej uzupełnić z pomocą fachowego korepetytora. On też szczególnie może pomóc, gdy chodzi o pisanie rozprawki.Jak się do tego zabrać? Jak zacząć i jak skończyć? Jakich błędów szczególnie unikać? Czy warto układać plan przed przystąpieniem do pisania? Na te i inne pytania można najlepiej i najszybciej zdobyć odpowiedzi na prywatnych lekcjach pod okiem doświadczonego nauczyciela, który z uczniem omówi przynajmniej kilka wypracowań. Podobnie ma się sprawa z rozumieniem czytanego tekstu. W tym przypadku wielu uczniów zaniedbuje ćwiczenie, bo uważają, że przecież rozumieją polskie teksty. Okazuje się jednak, że nie zawsze umieją czytać utwory literackie dokładnie i ze zrozumieniem. To też trzeba wcześniej poćwiczyć, aby na egzaminie nie popełniać błędów, które zaniżą ocenę. Dobrze jest korzystać z różnych materiałów, jak choćby sprawdzianów z poprzednich lat, nie można jednak zapominać, że musimy uporządkować wiedzę i nauczyć się konkretnych umiejętności. Wtedy każdy egzamin będzie łatwy. Nie należy powtórzenia odkładać na ostatni moment. Myślę, że najpóźniej należy je zacząć trzy miesiące przed egzaminem. Im wcześniej, tym lepiej. Gdy okaże się, że wszystko jest opanowane, można przecież wcześniej zakończyć przygotowania. Gorzej jest wtedy, gdy parę dni przed egzaminem brakuje podstawowej wiedzy.Przygotowanie do egzaminu z języka polskiego ma jeszcze inne tajniki. Ponieważ uczę od prawie trzydziestu lat, poznałem je znakomicie. Zapraszam więc tych, którzy nie tylko chcą zdać egzamin z polskiego, ale marzy im się bardzo dobry rezultat, który będzie owocował na dalszych etapach nauki i w życiu.

Czy warto uczyć się języka niemieckiego?

Angielski zdominował dziś wszystko. Nikt nie ma wątpliwości, że trzeba się go uczyć, a w dobrym towarzystwie nawet często nie pada pytanie o jego znajomość – jest to oczywiste, że ludzie wykształceni powinni się nim posługiwać. Co innego, gdy chodzi o niemiecki. Jest on w Polsce coraz mniej popularny, a niektórym ludziom nawet źle się kojarzy. Wiele młodych osób nawet nie myśli, aby się go cokolwiek uczyć. Uważają bowiem, że z Niemcami porozumieją się po angielsku. Czy jednak słusznie tak myślą? Jest faktem, że Niemcy (zwłaszcza młodsi) dość dobrze znają angielski, ale jest to tylko część populacji. Niejeden Polak był zaskoczony, gdy po przyjeździe do Niemiec nie zawsze mógł porozumieć się po angielsku. Znajomość niemieckiego, choćby na poziomie komunikatywnym, okazywała się często konieczna, a jej brak bardzo doskwierał. <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/cR/QC/cRQC1HkliXUneNICdwmMSXNt6lzQg46Voqxw8VAN.png" alt="" width="640" height="384">Zacznijmy jednak od pewnych uporządkowań. Niemcy to nasz najbliższy zachodni sąsiad. Chcąc nie chcąc, niejednokrotnie tam jeździmy, nawet jeśli jest to tylko podróż tranzytowa. Poza tym po niemiecku mówi się nie tylko w Niemczech. Jest to język używany też w Szwajcarii i w Austrii, a nawet we francuskiej Alzacji, która kiedyś była pod panowaniem niemieckim. Niemców można często spotkać w Polsce i na całym świecie. Osobiście rozmawiałem po niemiecku w Stanach Zjednoczonych, w Gruzji i w Hiszpanii, a miejsc, w których słyszałem niemiecki, mógłbym wymienić bardzo wiele. Spotkani Niemcy, Szwajcarzy bądź Austriacy zawsze cieszą się, że obcokrajowiec zna ich język. Ale przecież niemieckiego warto się uczyć nie tylko z racji towarzyskich. Jest to język, którego znajomość może nam pomóc pojechać na ciekawe studia albo znaleźć pracę – zarówno w Polsce jak i za granicą.Wiele firm w naszym kraju poszukuje dziś ludzi, którzy znają niemiecki, bo kontakty gospodarcze z Niemcami mamy przecież największe. <a title="Jak napisać: zresztą czy z resztą?" href="/blogs/jak-napisa-zreszt-czy-z-reszt/">Zresztą</a> wiadomo, że wielu Polaków jeździ do Niemiec, aby podjąć pracę sezonową, a nawet na dłuższe kontrakty. Trzeba pamiętać, że w takich sytuacjach wręcz niezbędna jest znajomość niemieckiego na poziomie komunikatywnym. Znakomicie ułatwia to funkcjonowanie w Niemczech i podbija naszą wartość jako pracowników. Przed takim wyjazdem warto zafundować sobie przyśpieszony kurs tego języka najlepiej u solidnego i doświadczonego korepetytora. Poniesiona inwestycja z pewnością zwróci się z nawiązką, a zdobytą wiedzę językową będzie można na miejscu pogłębić (już za darmo!).W obecnych czasach nie tylko jeździmy za granicę dla zarobku. A nawet jeśli taki jest nasz główny cel, to warto go połączyć z oglądaniem świata. Dużo ciekawych miejsc jest do zobaczenia na terenach niemieckojęzycznych. Oczywiście na myśl przychodzą przede wszystkim duże miasta niemieckie (Berlin, Monachium, Kolonia…). Ale niemieckojęzyczny jest też choćby Wiedeń i inne miasta dawnego cesarstwa Habsburgów. Niemiecki przydaje się też bardzo, gdy chcemy zwiedzać urocze zakątki Szwajcarii albo pojeździć tam na nartach.Nie można też zapominać, że jest to również język, w którym mamy wiele znakomitych książek i czasopism z różnych dziedzin. Bardzo ciekawe możliwości otwierają się przed niemieckojęzycznymi naukowcami i tłumaczami. Gdy pod koniec lat dziewięćdziesiątych poszukiwano w mojej uczelni kogoś, kto mógłby pojechać do pracy w uczelni niemieckiej, to o kandydata nie było łatwo (barierą dla wielu był język czy raczej brak jego znajomości). Ostatecznie wybór padł na mnie, bo znałem niemiecki. Po powrocie od naszych zachodnich sąsiadów dostałem propozycję przełożenia książki z niemieckiego. Gdy to zrobiłem, posypały się kolejne zlecania (w sumie uzbierało się ich kilkadziesiąt), bo dobrych tłumaczy z niemieckiego trudno jest znaleźć.Zawsze gdy uczę niemieckiego, mam z tego wiele zadowolenia, bo wiem, że zajmuję się pracą przydatną, która ponadto od dawna jest moją pasją. Gdybym miał komuś polecić nauczyciela tego języka, to pewnie wskazałbym siebie, uzasadniając to choćby tym, że dydaktykiem w tej dziedzinie jestem od prawie trzydziestu lat. Szczególnie młodym ludziom warto dziś przypomnieć, że nie tylko angielski istnieje na świecie. To duża frajda mówić i czytać też w innych językach. A kto jak nie Polacy powinni być zainteresowani tym, aby porozumieć się ze swoimi bliskimi sąsiadami za zachodnią granicą?Warto o tym pamiętać, tym bardziej że ludzie od urodzenia niemieckojęzyczni mają duże trudności z nauką polskiego i niezbyt chcą go się uczyć. Sukces komunikacyjny zależy więc od nas. I my też na tym sukcesie powinniśmy skorzystać!

Czy języka angielskiego można się szybko nauczyć?

Takie pytanie nurtuje wiele osób, które zaczynają swoją przygodę z angielskim i w tym celu przychodzą na kursy, a zwłaszcza na zajęcia indywidualne. W tym ostatnim przypadku oczekiwania są szczególnie duże, ponieważ korepetycje, niekiedy dość wysoko opłacane, wiążą się z nastawieniem na szybki i konkretny efekt. Kto nie chciałby płynnie mówić po angielsku już po kilku miesiącach, zwłaszcza jeśli miałoby się to wiązać z ciekawą pracą lub atrakcyjnym wyjazdem? Moje doświadczenia z takimi osobami są bardzo długie i różnorodne. Pozwala mi to sformułować kilka wstępnych wniosków, które mogą być pomocne dla potencjalnych uczniów. <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/jc/LI/jcLIVrdx1EM2HSgiJz7GQZnKHYA69PnB2ptggvkI.jpg" alt="" width="640" height="493">Po pierwsze nie każdy ma zdolności językowe, które powalają mu szybko przyswajać sobie nowy język, zwłaszcza w przypadku jeśli jest to nauka od podstaw. Nie znaczy to oczywiście, że nie należy podejmować wysiłku w tym kierunku, albo że zainteresowana osoba jest „gorsza” niż inne. Wynika stąd jedynie, że są ludzie, którzy muszą poświęcić więcej czasu niż inne na zdobycie sprawności, więcej pracować albo po prostu zadowolić się tym, że ich umiejętności językowe nigdy nie będą nadzwyczajne, co nie znaczy, że nie mogą wykazywać się mistrzostwem w innych dziedzinach. Na ogół znajomość angielskiego na poziomie komunikatywnym w zupełności wystarcza, a w przypadku szczególnych wyzwań (np. negocjacje handlowe, rozmowy kwalifikacyjne itp.) warto przygotować sobie szczególny zasób słownictwa i zwrotów oraz poćwiczyć taką rozmowę z dobrym lektorem.Inna sprawa to znajomość angielskiego na poziomie idiomatycznym. Takie umiejętności przydają się w przypadku zadawania poważniejszych egzaminów lub poszukiwania atrakcyjnej pracy za granicą. Tutaj czasu trzeba więcej, a przy tym należy wykazać się samozaparciem. Angielski od pewnego momentu może być trudny, a wielość idiomów oraz duża wieloznaczność niektórych słów powoduje szereg trudności i nieporozumień. Jednak w takiej sytuacji nie można się zrażać. Dobrzy nauczyciele potrafią podsunąć odpowiednie pomoce oraz wyćwiczyć pewien zakres materiału. Także i tutaj trzeba się zgodzić na to, że nie nauczymy się wszystkiego, ale możemy być z siebie zadowoleni.Istotny problem dla wielu uczących się angielskiego to wymowa. Wiadomo, że jest ona bardzo zróżnicowana. Język angielski inaczej brzmi w ustach Anglika, Amerykanina (tu wchodzą w grę często różnice w zależności od stanu), Australijczyka czy mieszkańca Nowej Zelandii. Poza tym inaczej mówią osoby wykształcone, a inaczej takie, które nie mają skończonych studiów. Ale różnice na poziomie osób od urodzenia anglojęzycznych to jeszcze nie wszystko. Jak porozumieć się na przykład z Azjatami, którzy też chętnie uczą się angielskiego, ale z wymową mają często o wiele większe problemy niż my? Proponuję wyjść od brytyjskiej wersji tego języka i osłuchać się z wymową osób wykształconych. Później przyjdzie czas na uczenie się różnych odmian angielskiego. Na ogół miejsce pracy lub pobytu albo utrzymywane kontakty zmuszają do uczenia się specyfiki wymowy.Zainteresowanych angielskim zachęcam do kontaktu ze mną. Byłem m.in. w Anglii, USA (w uniwersytetach Yale i Harward) oraz w Japonii. Spotkałem mnóstwo ludzi mówiących po angielsku oraz przetłumaczyłem kilkadziesiąt książek. Moje doświadczenie dydaktyczne liczy ponad trzydzieści lat. Nauczyło mnie to dużej pokory w obcowaniu z tym językiem, ale ośmielam się twierdzić, że trochę go znam.

Egzaminy z języka polskiego

Egzamin z języka polskiego  Każdy uczeń szkoły podstawowej i średniej zobowiązany jest do zdania egzaminu z języka polskiego. Dla niektórych jest to spore wyzwanie i trudny sprawdzian. Trzeba wykazać się umiejętnością rozumienia tekstów literackich, poprawnego pisania, znajomością lektur, a podczas egzaminu rozszerzonego na maturze również umieć interpretować wiersze i mieć sporą wiedzę historycznoliteracką. Jak tego wszystkiego się nauczyć?<img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="https://api.buki.org.pl/blog_image/jp/3n/jp3n6yUUciBNl2qS3440jLZYbAG0AWk3Nzldwd0N.jpg" alt="" width="640" height="398"> Oczywiście nie da się wszystkich przygotowań wykonać kilka miesięcy przed egzaminem. Należy je zacząć znacznie wcześniej. Podstawą jest systematyczna praca w szkole, bieżące odrabiane prac domowych i częste pisanie wypracowań. Nie każdego jednak mobilizują wymagania szkolne. Nie zawsze też nauczycielom prowadzącym zajęcia w dużych klasach starcza czasu, aby zrealizować program. Dlatego bardzo pomocne mogą być dodatkowe zajęcia indywidulane (lub w kilkuosobowych wyrównanych grupach). Wymagają one doświadczonego nauczyciela i mobilizacji ze strony ucznia. Nauczyciel powinien być wrażliwy na indywidulane potrzeby tego, którego prowadzi, wyjaśniać mu to, czego on nie rozumie, zadawać pracę domową i dokładnie ją omawiać. Być może najłatwiej jest powtórzyć gramatykę z zakresu szkoły podstawowej. Przygotowujący się do egzaminu jednak musi wykonać sporo ćwiczeń, aby nie miał wątpliwości, co to jest na przykład przydawka, zaimek względny lub zdanie podmiotowe. Odwołując się do konkretnych utworów można też znakomicie wyjaśnić, czym charakteryzuje się alegoria, symbol lub metafora.Wyższy stopień umiejętności, to pisanie wypracowań. Tutaj zajęcia indywidulane są wręcz niezastąpione. Z moich doświadczeń wynika, że uczeń klasy ósmej powinien przed egzaminem napisać przynajmniej dziesięć wypracowań, które przedyskutuje z korepetytorem. Na lekcji należy omówić wszystkie elementy składające się na dobrą pracę pisemną, poczynając od zebrania wątków kojarzących się z tematem, poprzez skomponowanie logicznego planu wypowiedzi, przemyślenie wstępu i zakończenia aż do poprawnego pod względem ortograficznym i stylistycznym skomponowania tekstu. Trochę podobnie jest w przypadku przygotowań do matury. Tu również (i jeszcze bardziej) należy poćwiczyć pisanie, a ponadto poznać historię literatury polskiej i ważniejsze dzieła literatury światowej. Należy też nauczyć się interpretować dzieła literackie (a jest to trudna umiejętność, którą zdobyć można na indywidulanych zajęciach). Tylko pisząc (a wcześniej czytając) można nauczyć się pisać. Warunek jest jeden: trzeba to robić systematycznie i często oraz pod okiem doświadczonego, cierpliwego nauczyciela. Kto nim jest? Z pewnością ten, kto już długo to robi, ma dobre rezultaty i referencje, a może sam jest autorem książek lub artykułów.  Przez wieki w szkołach różnego typu istniała i obowiązywała relacja mistrz-uczeń. Również obecnie jest to najlepszy model nauczania i uczenia się. Nigdy nie należy żałować inwestycji w naukę! Egzaminy, o jakich mowa, zdaje się zazwyczaj raz w życiu. Aby na nich dobrze się zaprezentować, trzeba chcieć je świetnie zdać i poszukać znakomitego mistrza, który poprowadzi po trudnej drodze przygotowań.

Ile zarabia logistyk i jak nim zostać?

Rok szkolny 2024/2025: najważniejsze zmiany i reformy w edukacji

Nurty filozoficzne: przegląd głównych kierunków w historii filozofii

Ile zarabia influencer w Polsce?

Jestem korepetytorem od ponad 30 lat. Posiadam szerokie doświadczenie zdobyte w kraju i za granicą.

O [:site]

Popularne miasta

Korepetycje Matematyka Warszawa

Korepetycje Jezyk Polski Warszawa

Korepetycje Jezyk Francuski Warszawa

Korepetycje Jezyk Francuski Krakow

Korepetycje Matematyka Krakow

Korepetycje Biologia Krakow

Korepetycje Jezyk Angielski Poznan

Korepetycje Matematyka Poznan

Korepetycje Jezyk Polski Poznan

Popularne przedmioty w miastach

Korepetycje Matematyka Online

Korepetycje Jezyk Angielski Online

Korepetycje Jezyk Hiszpaski Online

Korepetycje Jezyk Wloski Online

Korepetycje Jezyk Polski Online

Korepetycje Fizyka Online

Korepetycje Matematyka

Korepetycje Chemia Online

Korepetycje Jezyk Niemiecki Online

Korepetycje Jezyk Angielski

Korepetycje Jezyk Polski

Korepetycje Informatyka Online

Korepetycje Jezyk Francuski Online

Popularne lekcje

Ranking: 

Dołącz

Przydatne linki

Wspieramy Ukrainę! Stop wojnie!

Używamy plików cookie do identyfikacji użytkowników, zapamiętywania preferencji i ustawień użytkowników, analizowania ruchu i trendów na stronie oraz ogólnego zrozumienia zachowań i zainteresowań użytkowników wchodzących w interakcję z naszą Stroną. Jeśli klikniesz „Zezwalaj na wszystkie pliki cookie”, wyrażasz zgodę na używanie przez nas wszystkich plików cookie na stronie. Jeśli klikniesz „Nie zezwalaj”, użyte zostaną tylko podstawowe pliki cookie. Więcej informacji znajdziesz w naszej <a [:privacy_link]>Polityce Prywatności</a> oraz <a href='/p/cookies/'>Polityce plików cookie.</a>

Ta strona korzysta z plików cookie!

Logowanie

Więcej

Dzielnica / osiedle

Twoje dane kontaktowe nigdy nie będą wyświetlane na stronie i będą udostępniane tylko korepetytorowi i specjaliście ds. Obsługi Klienta [:SITE]

Złożenie zamówienia

Wysyłając zapytanie, zgadzasz się na nasze

. Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych zgodnie z 

oraz potwierdzam, że ukończyłem 16 rok życia lub jestem rodzicem/opiekunem prawnym

Nasi konsultanci już pracują nad Twoim zgłoszeniem i skontaktują się z Tobą tak szybko, jak to możliwe.

Dziękujemy za zgłoszenie!

Zaznacz dodatkowo dwóch nauczycieli, abyśmy wiedzieli, kto jeszcze Ci odpowiada.

Wszystkie artykuły korepetytorów: Ryszard Z.

Artykuły o edukacji

Blog korepetytora – Ryszard Z.