Jedną z trudniejszych części w gramatyce języka angielskiego są czasy przyszłe. Standardowo mówiąc używamy przede wszystkim jednego z nich, a mianowicie Future Simple, i to jest widoczna tendencja wśród wszystkich użytkowników angielszczyzny (języki wykazują naturalną tendencję do upraszczania swoich struktur gramatycznych w tzw. codziennym użyciu, czego dzisiejsza mowa Szekspira jest doskonałym przykładem.
Jeżeli jednak chcemy posługiwać się językiem angielskim w sposób naprawdę biegły i elokwentny, nie wystarczy nam znajomość tylko jednego spośród czterech angielskich czasów przyszłych. W tym tekście omówiony zostanie więc każdy z głównych trybów gramatycznych, które będą nam służyć do wyrażania przyszłości, kiedy mówimy po angielsku.
Można rzecz jasna znacznie ułatwić sobie naukę angielskiej gramatyki. Jedną z najbardziej skutecznych i dających najszybsze efekty metod są korepetycje z języka angielskiego, które można odbywać pod okiem doświadczonego nauczyciela, nie tylko doskonale znającego język, ale też potrafiącego skutecznie i prosto przekazywać wiedzę uczniowi. Bogaty katalog ofert korepetycji z języka angielskiego można znaleźć na stronach serwisu BUKI. Jeśli zechcesz, możesz zdecydować się na naukę, która będzie sfokusowana przede wszystkim właśnie na gramatyce: to wyłącznie kwestia ustaleń pomiędzy Tobą a korepetytorem, którego wybierzesz.
Czas przyszły prosty (Simple Future)
Najprostszy i zdecydowanie najczęściej używany spośród czasów przyszłych języka angielskiego. Future Simple tworzymy poprzez użycie czasownika posiłkowego “will” oraz czasownika w bezokoliczniku, np.
- “I will do it tomorrow”
- “He will fail the exam”
Czas Future Simple w praktyce przeważnie występuje w formach skróconych, np. piszemy “I'll do” zamiast pełnej formy: “I will do”. Forma przecząca, czyli “I will not” skraca się do “I won't.
Jak wspomniano, czas Future Simple jest “najbardziej popularnym” jeśli chodzi o czasy przyszłe w języku angielskim. Używa się go przede wszystkim dla wyrażania przyszłych akcji, co do których mamy pewność lub prawie pewność, iż będą miały miejsce. Future Simple jest użytkowany także dla werbalizowania tych decyzji odnoszących się do czasu przyszłego, które podjęliśmy dopiero co (np. kiedy pod koniec rozmowy mówimy komuś, że musimy coś przemyśleć i zadzwonimy do niego później/jutro).
Czasu Future Simple używa się także w zwrotach grzecznościowych, co jest jego specyficzną cechą na tle pozostałych czasów przyszłych. Pytanie prawie zawsze ma wtedy formę: “Will you please…”, co odpowiada polskiemu “Czy byłbyś tak uprzejmy”.
Czas przyszły ciągły (Future Continuous)
Bardziej skomplikowany, niż Future Simple i o wiele rzadziej spotykany, zwłaszcza w codziennej mowie. Już sama nazwa czasu Future Continuous słusznie sugeruje nam, że ów tryb gramatyczny jest przeznaczony do wyrażania stanów/sytuacji, które nie tylko będą miały miejsce w przyszłości, ale też będą odznaczać się ciągłym charakterem. Ten rys wyraźnie odróżnia Future Continuous od Future Simple: drugi z wymienionych czasów służy do wyrażania akcji o charakterze raczej jednorazowym, otwierających się i zamykających w krótkim odstępie czasu.
Czas ten tworzymy według następującego schematu:
Podmiot plus Will Be plus czasownik zakończony na -ing.
Dla przykładu:
- “Will Jessica be watching a movie with us this weekend?”
- “I'll be talking about that in my speech next Tuesday”
- “You will be playing cards”
Jak widzimy, czasu Future Continuous używamy raczej do mówienia o tych przyszłych czynnościach, które w języku polskim nazwalibyśmy niedokończonymi, np. będę grać (a nie “zagram”), będę oglądać (a nie “obejrzę”), będę rozmawiać (a nie “porozmawiam”), i tak dalej.
Aby utworzyć formę przeczącą dla czasu Future Continuous, musimy umieścić w zdaniu słówko “not”, np. “You will not be playing cards” lub też: “You won’t be playing cards” (w formie ściągniętej).
Czas przyszły perfect (Future Perfect)
Teraz przechodzimy do jednego z bardziej problematycznych czasów przyszłych, jakie oferuje nam język angielski. Czas Future Perfect często przysparza trudności uczniom już na etapie sposobu konstruowania oracji, a jeszcze większe komplikacje wiążą się z jego poprawnym używaniem. Wobec tych trudności, sporo osób posługujących się angielskim stara się mówić tak, aby unikać konieczności korzystania z Future Perfect. Jest w tym pewna ekonomia (upraszczamy naszą mowę tak, aby korzystać wyłącznie ze znanych nam form gramatycznych, co do których mamy pewność poprawnego użycia).
Nie zalecamy jednak takiego podejścia, ponieważ jest ono mocno ograniczającego. Zamiast tego lepiej jest kupić dobry podręcznik gramatyki i/lub zapisać się na korepetycje z angielskiego. Jeśli brakuje nam czasu w naszym codziennym grafiku, ciekawą opcją mogą być lekcje online, które są o wiele bardziej dogodne i z których możemy korzystać bez specjalnego przygotowania, dojazdów itd.
Wróćmy jednak do czasu przyszłego Future Perfect: dlaczego uczniowie uważają go za wymagający, czy też wręcz podstępny? Zacznijmy od konstrukcji. W odróżnieniu od dwóch powyżej omawianych czasów, nie wygląda ona zawsze jednakowo, co jest pierwszą z pułapek. Oracje w czasie Future Perfect tworzymy mianowicie poprzez:
Podmiot + Will Have + Czasownik w Past Participle
albo: Podmiot + Will Have + Czasownik w Trzeciej Formie
Pierwszy wariant odnosi się do czasowników klasyfikowanych jako regularne. Wtedy zdanie w czasie Future Perfect wygląda na przykład w ten sposób:
- “He will have decided to leave”
- “I will have finished the book by Monday”
- “The snow will have stopped by April”
Kiedy jednak w grę wchodzą czasowniki nieregularne, obowiązuje nas schemat widoczny w poniższych przykładach:
- “I will have sat for the test by the end of the month”
- “They will have left by tomorrow”
Użycie czasu na ogół Future Perfect wymaga referencji czasowej, tj. zdanie musi zawierać jakiś punkt odniesienia, wskazujący na konkretną datę: “by Monday, “by April”, “by the end of the month” itd. Wskazuje to na główną zasadę użycia tego trybu gramatycznego: Future Perfect służy nam mianowicie do werbalizowania skończonych, trwających krótko akcji/czynności, które będą miały miejsce w jakimś precyzyjnie określonym momencie przyszłości. Czasu tego często używa się też w języku prasowym, kiedy mówimy o tych rzeczach przyszłych, które mają z góry znaną datę (rozpoczęcia/zakończenia), na przykład:
- “The students will have completed all their exams by January 30”
Czas przyszły perfect ciągły (Future Perfect Continuous)
I wreszcie przyszedł czas na najtrudniejszy, ale też najrzadziej używany jeśli chodzi o angielskie czasy przyszłe, a więc Future Perfect Continuous. Czas ten jest tworzony według schematu:
- Podmiot + czasownik posiłkowy Will+ Have Been+ czasownik z zakończeniem “ing”
Przykłady użycia tego czasu prezentujemy poniżej:
- “Will I have been cleaning the house for two hours?”
- “I Will have been waiting here for three hours by six o'clock”
- “I'll have been working for my uncle”
Czasu Future Perfect Continuous używa się w języku angielskim po to, aby wyrazić czynności, które będą miały miejsce w przyszłości i będą rozwijały się/przebiegały, ale przeważnie rozpoczęły się już w momencie mówienia, np. kiedy znajdujemy się już w poczekalni u lekarza, widzimy ogromne opóźnienie i zakładamy/mamy pewność, że będziemy czekać jeszcze przez kolejne 2 lub 3 godziny.
Czas Future Perfect Continuous jest też używany po to, aby wyrazić czynność wciąż mającą miejsce, ale rozpoczętą już dość dawno temu i mającą trwać nadal, na przykład: “I will have been working here ten years” albo “Next month I'll have been studying English for two years”.
