Istnieje mnóstwo grup językowych: germańskie, romańskie, bałtyckie, celtyckie, północnokaukackie itp. Do jednej z której należy i nasz język polski, a mianowicie do grupy języków słowiańskich. Polak potrafi o wiele szybciej opanować jakiś inny język słowiański w porównaniu przedstawiciela innej narodowości. Warto powiedzieć, że dość liczna grupa Polaków posługuje się językiem rosyjskim. Jeśli chodzi o język niemiecki, tam pojawiają się komplikacje.
Trudności gramatyczne z językiem niemieckim
Osoby początkujące mają trudności z rodzajnikami, skoro rodzaj rzeczownika nie zawsze jest odpowiednikiem rodzaju tego samego rzeczownika w języku polskim. Są trzy rodzajniki i liczba mnoga: der (rodzaj męski), die (rodzaj żeński), das (rodzaj nijaki), die (liczba mnoga). Prostym przykładem jest słowo dziewczyna, które w języku niemieckim jest rodzaju nijakiego (das Mädchen). Od tego zależą również zaimki. Przykładowe zdanie po polsku i po niemiecku:
Dziewczyna już nie ma zajęć. Ona musi jechać do domu.
Das Mädchen hat keinen Unterricht mehr. Es muss nach Hause fahren.
Problem polega jeszcze na tym, że te rodzajniki się odmieniają w zależności od przypadku. W języku niemieckim są cztery przypadki: Nomminativ (Kto? Co?), Genitiv (Kogo? Czego?), Dativ(Komu? Czemu?) Akkusativ (Kogo? Co?). Tam trzeba dokładnie znać rodzajniki w każdym przypadku, żeby nie wyszło coś typu: pięknY kobieta.
Niektóry problem stanowią też tak zwane rodzajniki określone i nieokreślone. Zapomina się, że końcówki są tak same. Tylko zmienia sam rodzajnik. Na przykład:
Ich kaufe die Bluse. Ich kaufe eine Bluse.
Mach ein schönes Foto. Das Foto finde ich am schönsten.
Różnica polega na tym, że rodzajnik nieokreślony pokazuje coś relatywnego. Nie wiemy dokładnie, o jaką bluzkę lub zdjęcie chodzi. Natomiast rodzajnik określony pokazuje konkretnie. To samo jest we wszystkich przypadkach w języku niemieckim. W języku polskim nie ma rodzajników, dlatego trzeba się przyzwyczaić.
Kolejnym utrudnieniem są czasowniki złożone, w których wiele osób się myli. O rodzajnik decyduje drugi rzeczownik. To trzeba po prostu zapamiętać. Natomiast pierwszy rzeczownik z przodu wykonuje funkcję opisową.
Die Geschwindigkeitsbeschränkungen
Die Beschränkungen+ die Geschwindigkeit= die Geschwindigkeit(s)beschränkungen
„s” w środku służy połączeniem spółgłosek, dlatego stawiamy go między dwóch rzeczowników.
Dosyć męczące są czasowniki regularne i nieregularne. Mówiąc o czasownikach regularnych, można się kierować prostymi zasadami. Natomiast czasowników nieregularnych trzeba się uczyć na pamięć. Zasady dla czasowników regularnych w czasie przeszłym:
1. machen- ge+mach(en)- t
Pierwsza zasada jest najprostsza: trzeba usunąć en, czyli końcówkę bezokolicznika i dodać zamiast niej w końcu t oraz na początku czasownika ge. To będzie wskazywało, że to jest czas przeszły.
2. kontrollieren- gekontrolliert
W tym przykładzie trzeba pamiętać o tym, że czasowniki na ieren nie mają w czasie przeszłym przedrostku ge.
3. bringen- gebracht
rennen- gerannt
denken- gedacht
nennen- genannt
Powyżej jest kilka przykładów tak zwanych czasowników mieszanych. One się wyróżniają swoją budową, bo mają jednocześnie cechy czasowników regularnych i nieregularnych. Zmienia się forma czasownika, ale przy tym z przodu i na końcu są ge i t.
4. entgegnen- entgegnet
ankommen- angekommen
Tutaj chodzi o przedrostki rozdzielne i nierozdzielne. Trzeba znać regułę, że w przypadku przedrostków nierozdzielnych nie stawiamy ge. Natomiast w przypadku przedrostków rozdzielnych stawiamy ge w środku.
Szyk zdania
Szyk zdania w języku niemieckim jest w ogóle oddzielnym tematem, ponieważ on się prawie całkowicie różni od języka polskiego. Większość spójników wymaga stawiać czasownik na ostatnie miejsce w zdaniu. Do takich spójników należą:
Weil, da( ponieważ), damit (żeby), obwohl (chociaż), so dass (więc), dass (że), wenn (jeżeli), itp.
Konjunktiv 2 (tryb warunkowy)
Jednym z najbardziej skomplikowanych tematem w zakresie gramatycznym jest Konjunktiv 2, czyli tryb warunkowy albo przypuszczający. Wyraża akcję, która mogłaby się odbyć teraz lub w przeszłości. W języku polskim nie ma różnicy, dlatego ciężko odczuć ją. W języku niemieckim jest, natomiast, Konjunktiv 2 der Gegenwart und Vergangenheit. Innym słowem tryb warunkowy w niemieckim wyraża działalność, która może się odbyć teraz pod wpływem jakichś okoliczności lub akcję w przeszłości, która mogłaby się odbyć, ale nie odbyła się z jakiegoś powodu.
Ich würde das gerne machen (czas teraźniejszy)
Ja zrobiłbym to chętnie.
Ich hätte das gerne vorgestern gemacht (czas przeszły)
Ja zrobiłbym to chętnie przedwczoraj.
Trudności z wymową z językiem niemieckim
Wymowa w języku niemieckim istotnie różni się od polskiej, bo są bardzo nietypowe dla Polaka dźwięki, na które często nie zwraca się uwagi. Problem jest taki, że zła wymowa powoduje nieporozumienie. Czasami w języku niemieckim jeden dźwięk decyduje o znaczenie słowa, ponieważ jest wiele słów z podobną pisownią. Na przykład:
bieten (proponować)- długie
bitten (prosić)- krótkie
die Mitte (środek)- krótkie
die Miete (wynajęcie)- długie
in (w)- krótkie
ihn (jego)- długie (bo dalej jest h, która wyciąga ten dźwięk).
Umlaut
Czegoś takiego jak Umlaut w języku polskim nie ma, dlatego to jest wyzwaniem dla przeciętnego uczącego się wyprodukować dźwięki ä, ö, ü w sposób poprawny. Polacy z reguły wymawiają ten dźwięk jako zwykłe a, o, u. Tak naprawdę te dźwięki są czymś pomiędzy a i e, o i e oraz u i e.
Die Äpfel, die Störung, die Übung.
Dźwięk r
Kolejną trudnością jest dźwięk r w języku niemieckim, który się wymawia w różny sposób w zależności od słowa. W języku polskim jest natomiast tylko jeden dźwięk
treiben
W tym słowie dźwięk jest głuchy. Jest trochę podobny do h w tej sytuacji, bo idzie z gardła.
der Regen
Różni się od polskiego tym, że jest napięty.
Er
Często na końcu słowa r prawie nie słychać. Ono się prawie się wymawia, ponieważ poprzedni dźwięk pochłania.
Błędy leksykalne z języka niemiecki
Zgodnie z analizą popełnionych przez uczniów i generalnie osób uczących się języka niemieckiego można wyróżnić błędy następujące:
der Pass– der Pasport
die Grenze – die Granze
die Adresse – der Adres (ponieważ jest interferencja z polskiego)
die Nase – die Nose (ponieważ jest interferencja z polskiego)
Inną cechą interferencji intralingwalnej jest błędne pisanie słów typu:
der Junge- jung
das Gespräch- die Sprache
Te dwa przykłady są bardzo rażącym błędem językowym, ponieważ są oba słowa. Tylko one mają różne znaczenie. Tutaj więc chodzi o użycie niewłaściwego słowa w kontekście.
Często spotyka się również niewłaściwe użycie się, czyli sich w języku niemieckim tam, gdzie ono jest potrzebne w polskim, ale nie potrzebne w niemieckim. Na przykład:
Ona stara się dostać pracę.
Sie versucht sich eine Arbeit zu bekommen.
W drugim zdaniu po niemiecku jest błąd, i tego sich tam nie powinno być, bo czasownik versuchen nie jest zwrotny w języku niemieckim.
Występują również błędy z rekcjami. To są też częściowo błędy gramatyczne, ale one się popełniają przez interferencję z języka polskiego. Na przykład:
Ja Ci jutro zadzwonię.
Ich rufe dir morgen an (ma być dich)
Po polsku dzwonić komuś, po niemiecku dzwonić kogoś.
Wiedząc o takich typowych błędach językowych można je uniknąć. Nie warto zapominać, że praktyka w kwestii nauki języka obcego jest niezbędna. Ponadto, ona jest podstawą, bo inaczej potraficie się nauczyć języka tylko teoretycznie bez możliwości mówienia.
Istnieje mnóstwo grup językowych: germańskie, romańskie, bałtyckie, celtyckie, północnokaukackie itp. Do jednej z której należy i nasz język polski, a mianowicie do grupy języków słowiańskich. Polak potrafi o wiele szybciej opanować jakiś inny język słowiański w porównaniu przedstawiciela innej narodowości. Warto powiedzieć, że dość liczna grupa Polaków posługuje się językiem rosyjskim. Jeśli chodzi o język niemiecki, tam pojawiają się komplikacje.
Trudności gramatyczne z językiem niemieckim
Osoby początkujące mają trudności z rodzajnikami, skoro rodzaj rzeczownika nie zawsze jest odpowiednikiem rodzaju tego samego rzeczownika w języku polskim. Są trzy rodzajniki i liczba mnoga: der (rodzaj męski), die (rodzaj żeński), das (rodzaj nijaki), die (liczba mnoga). Prostym przykładem jest słowo dziewczyna, które w języku niemieckim jest rodzaju nijakiego (das Mädchen). Od tego zależą również zaimki. Przykładowe zdanie po polsku i po niemiecku:
Dziewczyna już nie ma zajęć. Ona musi jechać do domu.
Das Mädchen hat keinen Unterricht mehr. Es muss nach Hause fahren.
Problem polega jeszcze na tym, że te rodzajniki się odmieniają w zależności od przypadku. W języku niemieckim są cztery przypadki: Nomminativ (Kto? Co?), Genitiv (Kogo? Czego?), Dativ(Komu? Czemu?) Akkusativ (Kogo? Co?). Tam trzeba dokładnie znać rodzajniki w każdym przypadku, żeby nie wyszło coś typu: pięknY kobieta.
Niektóry problem stanowią też tak zwane rodzajniki określone i nieokreślone. Zapomina się, że końcówki są tak same. Tylko zmienia sam rodzajnik. Na przykład:
Ich kaufe die Bluse. Ich kaufe eine Bluse.
Mach ein schönes Foto. Das Foto finde ich am schönsten.
Różnica polega na tym, że rodzajnik nieokreślony pokazuje coś relatywnego. Nie wiemy dokładnie, o jaką bluzkę lub zdjęcie chodzi. Natomiast rodzajnik określony pokazuje konkretnie. To samo jest we wszystkich przypadkach w języku niemieckim. W języku polskim nie ma rodzajników, dlatego trzeba się przyzwyczaić.
Kolejnym utrudnieniem są czasowniki złożone, w których wiele osób się myli. O rodzajnik decyduje drugi rzeczownik. To trzeba po prostu zapamiętać. Natomiast pierwszy rzeczownik z przodu wykonuje funkcję opisową.
Die Geschwindigkeitsbeschränkungen
Die Beschränkungen+ die Geschwindigkeit= die Geschwindigkeit(s)beschränkungen
„s” w środku służy połączeniem spółgłosek, dlatego stawiamy go między dwóch rzeczowników.
Dosyć męczące są czasowniki regularne i nieregularne. Mówiąc o czasownikach regularnych, można się kierować prostymi zasadami. Natomiast czasowników nieregularnych trzeba się uczyć na pamięć. Zasady dla czasowników regularnych w czasie przeszłym:
1. machen- ge+mach(en)- t
Pierwsza zasada jest najprostsza: trzeba usunąć en, czyli końcówkę bezokolicznika i dodać zamiast niej w końcu t oraz na początku czasownika ge. To będzie wskazywało, że to jest czas przeszły.
2. kontrollieren- gekontrolliert
W tym przykładzie trzeba pamiętać o tym, że czasowniki na ieren nie mają w czasie przeszłym przedrostku ge.
3. bringen- gebracht
rennen- gerannt
denken- gedacht
nennen- genannt
Powyżej jest kilka przykładów tak zwanych czasowników mieszanych. One się wyróżniają swoją budową, bo mają jednocześnie cechy czasowników regularnych i nieregularnych. Zmienia się forma czasownika, ale przy tym z przodu i na końcu są ge i t.
4. entgegnen- entgegnet
ankommen- angekommen
Tutaj chodzi o przedrostki rozdzielne i nierozdzielne. Trzeba znać regułę, że w przypadku przedrostków nierozdzielnych nie stawiamy ge. Natomiast w przypadku przedrostków rozdzielnych stawiamy ge w środku.
Szyk zdania
Szyk zdania w języku niemieckim jest w ogóle oddzielnym tematem, ponieważ on się prawie całkowicie różni od języka polskiego. Większość spójników wymaga stawiać czasownik na ostatnie miejsce w zdaniu. Do takich spójników należą:
Weil, da( ponieważ), damit (żeby), obwohl (chociaż), so dass (więc), dass (że), wenn (jeżeli), itp.
Konjunktiv 2 (tryb warunkowy)
Jednym z najbardziej skomplikowanych tematem w zakresie gramatycznym jest Konjunktiv 2, czyli tryb warunkowy albo przypuszczający. Wyraża akcję, która mogłaby się odbyć teraz lub w przeszłości. W języku polskim nie ma różnicy, dlatego ciężko odczuć ją. W języku niemieckim jest, natomiast, Konjunktiv 2 der Gegenwart und Vergangenheit. Innym słowem tryb warunkowy w niemieckim wyraża działalność, która może się odbyć teraz pod wpływem jakichś okoliczności lub akcję w przeszłości, która mogłaby się odbyć, ale nie odbyła się z jakiegoś powodu.
Ich würde das gerne machen (czas teraźniejszy)
Ja zrobiłbym to chętnie.
Ich hätte das gerne vorgestern gemacht (czas przeszły)
Ja zrobiłbym to chętnie przedwczoraj.
Trudności z wymową z językiem niemieckim
Wymowa w języku niemieckim istotnie różni się od polskiej, bo są bardzo nietypowe dla Polaka dźwięki, na które często nie zwraca się uwagi. Problem jest taki, że zła wymowa powoduje nieporozumienie. Czasami w języku niemieckim jeden dźwięk decyduje o znaczenie słowa, ponieważ jest wiele słów z podobną pisownią. Na przykład:
bieten (proponować)- długie
bitten (prosić)- krótkie
die Mitte (środek)- krótkie
die Miete (wynajęcie)- długie
in (w)- krótkie
ihn (jego)- długie (bo dalej jest h, która wyciąga ten dźwięk).
Umlaut
Czegoś takiego jak Umlaut w języku polskim nie ma, dlatego to jest wyzwaniem dla przeciętnego uczącego się wyprodukować dźwięki ä, ö, ü w sposób poprawny. Polacy z reguły wymawiają ten dźwięk jako zwykłe a, o, u. Tak naprawdę te dźwięki są czymś pomiędzy a i e, o i e oraz u i e.
Die Äpfel, die Störung, die Übung.
Dźwięk r
Kolejną trudnością jest dźwięk r w języku niemieckim, który się wymawia w różny sposób w zależności od słowa. W języku polskim jest natomiast tylko jeden dźwięk
treiben
W tym słowie dźwięk jest głuchy. Jest trochę podobny do h w tej sytuacji, bo idzie z gardła.
der Regen
Różni się od polskiego tym, że jest napięty.
Er
Często na końcu słowa r prawie nie słychać. Ono się prawie się wymawia, ponieważ poprzedni dźwięk pochłania.
Błędy leksykalne z języka niemiecki
Zgodnie z analizą popełnionych przez uczniów i generalnie osób uczących się języka niemieckiego można wyróżnić błędy następujące:
der Pass– der Pasport
die Grenze – die Granze
die Adresse – der Adres (ponieważ jest interferencja z polskiego)
die Nase – die Nose (ponieważ jest interferencja z polskiego)
Inną cechą interferencji intralingwalnej jest błędne pisanie słów typu:
der Junge- jung
das Gespräch- die Sprache
Te dwa przykłady są bardzo rażącym błędem językowym, ponieważ są oba słowa. Tylko one mają różne znaczenie. Tutaj więc chodzi o użycie niewłaściwego słowa w kontekście.
Często spotyka się również niewłaściwe użycie się, czyli sich w języku niemieckim tam, gdzie ono jest potrzebne w polskim, ale nie potrzebne w niemieckim. Na przykład:
Ona stara się dostać pracę.
Sie versucht sich eine Arbeit zu bekommen.
W drugim zdaniu po niemiecku jest błąd, i tego sich tam nie powinno być, bo czasownik versuchen nie jest zwrotny w języku niemieckim.
Występują również błędy z rekcjami. To są też częściowo błędy gramatyczne, ale one się popełniają przez interferencję z języka polskiego. Na przykład:
Ja Ci jutro zadzwonię.
Ich rufe dir morgen an (ma być dich)
Po polsku dzwonić komuś, po niemiecku dzwonić kogoś.
Wiedząc o takich typowych błędach językowych można je uniknąć. Nie warto zapominać, że praktyka w kwestii nauki języka obcego jest niezbędna. Ponadto, ona jest podstawą, bo inaczej potraficie się nauczyć języka tylko teoretycznie bez możliwości mówienia.
